Jak już pisałem wcześniej, bardzo lubię te zabawy z generowaniem obrazków przez AI. Dwa nowe przykłady:
Parę osób pewnie pamięta popularny kiedyś na Facebooku profil Humans of New York, który opowiadał historie mieszkańców Nowego Jorku i publikował ładny portret każdego bohatera. Przyjemnie się to czytało. Ktoś na Twitterze zrobił swoją wersję z wygenerowanymi postaciami w GPT-3 i portretami z Midjourney: Human of Midjourney.
Inny twórca zapiął Minecrafta do Stable Diffusion, żeby wygenerować jego fotorealistyczną wersję.
Udało mi się przeczytać pierwszy od dawna artykuł filozoficzny. “Mantriatic Reality and Living After Postmodernity” napisany przez Diego Galán
Galan mierzy się z największym tematem: czy nadal, już od 50 lat, żyjemy w postmodernizmie czy może nastąpiła jakaś zmiana, jakiś vibe shift.
Argumentuje, że jednak coś się rusza, postmodernizm nadal jest najbardziej kompletnym obrazem sytuacji ale coś nowego się rodzi i to coś nowego nazywa realizmem mantriatycznym.
W realiźmie mantriatycznym najważniejszą cnotą jest “bycie casual”
to co robimy nie ma powodu ani znaczenia, jest po prostu efektem strumienia świadomości
ekspert jest nieśmiały, bo ekspertyza jest autorytarna i za bardzo na serio
artysta wstydzi się mówić o sobie, że jest artystą bo przecież każdy coś tworzy
użytkownik social media publikuje swoje życie online przez co sam siebie poniża, jednocześnie robi to z nieśmiałością i autoironią
futuryści są grifterami, obiecującymi rewolucyjną przyszłość, która nigdy się nie materializuje
Jednocześnie tracimy wiarę , że znajdziemy nowe formy kultury: dzieło ma sens tylko wtedy jeśli odnosi się do innych dzieł; podejścia do diversity w kulturze się nie udają; w kinach dominują remake i kolejne części tego co już znamy.
Spory nie są prowadzone przy użyciu argumentów, dialektyki lub metody naukowej. Są performencem własnych przekonań
Realizm mantriatyczny - od mantry, powtarzanie w kółko tego samego, sami się hipnotyzujemy. Coś istnieje jeśli jest w kółko powtarzane.
“The symptoms of a new condition, not only seem to be a mantriatic one (different and repetitive), but in a cynicism for culture’s own ability to legitimize collective reality, and the avant-garde, as a process for any degree of originality or discovery. Mantriatic reality looks to address the future, simply by blending the folds, while the mixed has already been remixed.”